Seizoen 2016 was niet bepaald eentje om over naar huis te schrijven. Dit heeft verschillende oorzaken maar daar ga ik niet over uitweiden. Alles moet gewoon meezitten. En zeker niet enkel en alleen op sportief vlak. Maar hé niet gevreesd. Ik doe het nog steeds even graag, en ben tot vandaag de dag (letterlijk en figuurlijk) nog niet van de fiets ‘te slaan’. Ofwel?
Mijn laatste post ging over het bk. Hierna was het opbouwen en zien waar ik stond. Niet ver, om niet te zeggen nergens. Maar ja, ik wist wat ik hieraan moest doen. En zo ging ik aan de slag. Ergens op het einde van het seizoen stond de koers in ‘Berlare‘ op het programma. Hier wou ik (mijzelf) niet teleurstellen en hier ging ik dus voor werken. Ik voelde mij goed, dat was heel lang geleden. TOT:
Foto: Paul Hinninck
De eerste wedstrijd dat ik weer aan de start stond, na mijn trainingsperiode, was in Kallo. Ik rij graag die kanten van België en ik keek ernaar uit. Aan de start zegt de delegee dat we op het parcours enkele keren over tramsporen moesten, ik dacht er niet echt bij na en we gingen van start. Het ging goed! Ik was blij, geconcentreerd en reed mooi vooraan mee. De kasseien in het parcours gingen vlot en toen het peloton brak zat ik steeds in de eerste helft (heuj! -lang geleden trouwens). De tramsporen waren inderdaad wel een knelpunt, maar doenbaar… tot iets voorbij halfkoers.
Iedereen die ooit al eens een val maakte kent het gevoel wel. Je ziet/voelt jezelf door de lucht zweven, wetende dat je nog geen halve second later keihard het asfalt gaat raken. Je bent er jezelf van bewust, maar je kan geen kant meer op. Dat overkwam me dus, daar iets voorbij halfkoers. Hoe het precies gebeurde weet ik niet. Ik denk dat ik schrok van meisjes die iets voor mij links van de baan vielen en dat ik zo met mijn wiel in het spoor terecht kwam.
Wenen, schreeuwen! Niet van de pijn. Maar teleurstelling. Ik was inderdaad wel wat gehavend maar dat kon me niks schelen. Ik was gewoon teleurgesteld. Eindelijk ging het goed en dan moet ik daar zonodig de grond kussen. Ach ja, het hoort er allemaal bij. Wat het toch allemaal wat verzachtte was de bevestiging. Ik hoorde uit verschillende hoeken dat ze aangenaam verrast waren, dat ik het goed gedaan had en dat ik ‘sterk’ was. Het was heel leuk om dit te horen. En dat zorgde er dan weer voor dat ik nog geen dag later met Julien een ritje ging maken. Het was geen zicht, maar ik was best fier op mijzelf. De schade viel wel mee, buiten een zere heup en elleboog na. En dan ja.. die knie alweer. Maar eh.. op naar de volgende!
Berlare ligt op een 3 kilometer van mijn deur. Ik ken het parcours; elke bocht, elke put in de baan. Berlare moest de bevestiging zijn van het betere gevoel. Veel gekende gezichten langs het parcours en met veel rensters die ik momenteel al aanzie als echte vriendinnen aan de start. Het beloofde een ‘leuke’ wedstrijd te worden (in hoeverre dat mogelijk is als je aan het afzien bent).
Eens de wedstrijd van start ging schoof ik op naar de voorste gelederen. Ik roep nog naar mijn ploegmaatje Naika “Mij hebben ze hier niet liggen zé“, omdat ik 9/10 teveel achteraan zit en dus op die manier makkelijk de rollen moet lossen (zelfkennis…). Dus ik schoof op. Tot in de 2de bocht Lisa Vermeire ten val komt. Ik zag dat het ernstig was, ze tastte direct naar haar schouder. Ik was er een beetje van mijne melk van. Maar er te lang bij blijven stilstaan, das achteruitgaan. En bij mij is achteruitgaan lossen. En dat was net geen optie.
Wat de koers in Berlare net zo speciaal maakte voor mij, waren mijn zorgzame ploegmaatjes en niet-ploegmaten. Ik werd bijgestaan door echte vriendinnen, en das wat de koers voor mij net zo leuk maakt én waarom ik het ook doe. Al was de koers daar in Berlare niet enkel rozengeur en maneschijn. Met sommige kom je blijkbaar gewoon beter overeen dan met andere, maar das allemaal bijzaak. Zien dat die mij het plezier van het koersen niet ontnemen is dan de boodschap. 😉
Foto: Paul Hinninck
Berlare was voor mij de laatste koers van het seizoen. Daarna ging ik met Julien richting NL voor de Olympia’s Tour, dan volgde Parijs-Tours en daarna zijn eigen opgelegde afsluiter van het wegseizoen: Chrono des Nations in Les Herbiers, Frankrijk. Ik hervatte inmiddels de trainingen.
Julien tekende voor EFC-Etixx in 2017, ik blijf bij mijn huidige ploeg, Autoglas Wetteren Cyclingteam! Ik werd gevraagd om een handje toe te steken bij de PR, dit doe ik dus maar al te graag. 2016 was misschien niet wat ik ervan verwachtte, maar ik heb alweer zeer fijne mensen leren kennen. Echte vriendinnen gemaakt, mensen waar je echt iets aan hebt. En dat allemaal door dat stalen ros tussen mijn benen.
Merci hé, allemaal. En tot volgend seizoen! Of tot op de fiets.
Fien De Paepe 